איין טאָג איך גענומען אַ פויל פערד פאָר צוזאמען די דרך הינטער מיין Cabana, פון ווו די געזונט פון די פֿערד האט געקומען אויף אַז ערשטער מאָרגן. אַמאָל אַ פערד ווילד קינד, איך האַדנט רידאַן פֿאַר אַ לאַנג בשעת. ווי איך דערוואַרט די נעבעך פֿערד זענען גאַנץ דין און זייער שטיפט איז טאַטטי. די מענטשן זענען נעבעך און די פֿערד זענען נעבעך. די סמיילינג פירער געבעטן מיר אויב יד רידאַן איידער און איך דערציילט אים איך האט, however, ניט וואַנינג אַ ספּיראַטאַד אָנקלאַפּן נאָך אַזאַ אַ לאַנג ברעכן איך האט ניט פּראָטים. דעם האט ניט אַנטוויקלען אין אַ גינציק טאַקטיק. ווי אַ רעזולטאַט פון דעם קליין יבערבליק איך סטאַרטעד אויס אין די צוריק מיט בלויז די עקספּאַדישאַן פירער הינטער מיר און דאָרט איך איז געבליבן.

איך געהערט די סוויש פון אַ פריש שטאַרק צווייַגל און פּעלץ די פלינטש מיין אָנקלאַפּן אַ פּאָר פון מאל איידער איך איז געווען יז געצוואונגען אויס פון אַ קאַקון פון קאַוערדאַס און ניט וואַנינג צו 'שטיין די שיפל' צו זאָגן אים צו האַלטן עס. פון קורס ער האט ניט ווי עס איין ביסל אָבער יממעאַדיאַטעלי פלונג די שטעקן אין די קאַנטריסייד און סולקעד, טאַנטרומעסקווע פֿאַר די מנוחה פון די פאָר. ער קען ניט מער האַלטן די גאנצע זאַך געגאנגען דורך ביטינג מיין אָנקלאַפּן, וואס וואָלט, ווען וויפּט, מאַסע די פערד אין פראָנט אין קאַמפּעלינג אים צו גיין Faster. ער האט אַ סטראַטעגיע אין אָרדערינג זייַן פֿערד און בעכעסקעם די גאנצע זאַך געגאנגען.

די דעקאָראַציע וויינדינג דורך די טאָל איז געווען ספּעקטאַקיאַלער. I had chosen to go at four o clock to avoid the mad dogs and midday sun and the late afternoon had a dreamy sun drenched and shadowed quality and the only sounds were the sounds of the horses hooves and the man behind me occasionally shouting ‘Rosella!’ at a apparently troublesome mare. We meandered through the narrow gullies in the fertile red soil.

I had just about cleared the first (metaphorical) hurdle. My horse was no longer flinching, the man behind me was no longer surreptitiously whipping him and the red soil was blazing spectacularly in the early evening sun. Then the German woman in front of me decided that she was so relaxed that she needed a cigarette. I had been enjoying the fresh fresh air in the valley and felt this tainting of it an affront but rather than create the cinemaesque tension that ensues after telling someone to stop talking I decided simply to overtake. This wasnt simple. Everytime the I egged my switch freed steed forward the German woman’s horse speeded up. I retried this manoeuvre a couple of times before it dawned on me that it wasnt the German woman’s reluctance for me to overtake but her horse’s, she wasnt actually doing anything other than sitting back in an almost post coital way and smoking into the cleanest air I had breathed for years. It dawned on me that the horses always went in this order, her horse was outraged that mine, the obedient one was trying to disrupt the order of things.

So eventually of course her cigarette was finished and my horse continued to plod nose to tail behind hers on the journey he probably made a couple of times a day like a commuter. And my mind wandering away from the marvels of the scenery to dwell on the characters of the horses. Ascribing ‘human’ traits such as the compulsion to keep up one’s place in some sort of social order to beings other than human or to inanimate objects we call anthropormothism. But humans dont have the monopoly on so called human feelings and traits just as they dont have the monopoly on joy, pain and sadness…