நான் ஆடம்பர நேசிக்கிறேன் வெளிவருவதை மற்றும் நீரூற்றுகளை செல்லம். நான் உலகம் முழுவதும் இன்னும் பார்க்க அதிர்ஷ்டசாலிகள் வேண்டும். நான் எத்தனை முறை எண்ணிக்கை இழந்துவிட்டேன், ஒரு வாரம் என்ற மாபெரும் பணியை டி-வலியுறுத்தி எடுக்க, நான் கூகுளில் என்று 'ஸ்பா, ஐரோப்பா மற்றும் ஏரி '. நான் Lithuanian அல்லது ரஷியன் என் தேடல்கள் மேற்கொள்ளப்படும் என்றால் (என் புதிய பிடித்த ஸ்பா வாடிக்கயாளர்களின் பெரும்பாலும் ரஷியன் உள்ளன), நான் Druskininkai கொண்டு வர வேண்டும். ஆனால் நான் ஒரு கட்டில், லண்டன் திரும்பி வரும் ஒரு லிதுவேனியன் நண்பர் எடுத்து, தளர்வான மற்றும் ஒளிரும், இந்த இடத்தில் எனக்கு அறிமுகப்படுத்த.

நான் இந்த இருந்திருக்கும், நன்கு இருமுறை இப்போது பழைய பாதையில் லிதுவேனியன் ரிசார்ட் ஆஃப். இது நம்பிக்கை எந்த பட்டம் ஸ்பா நகரம் பெயர் உச்சரிக்க எனக்கு முதல் வாரத்தில் பயணத்தை முழு நடந்தது (Droosk-அன்று-kye, இரண்டாவது அசை வலியுறுத்தல்).

நான் பீச் ரிசார்ட் ஸ்பாக்கள் விஜயம் மற்றும் அனைத்து அவற்றை எதிராக எதுவும் இல்லை. ஆனால் கோடை காலத்தில் நான் மாறாக குறுகிய வீழ்த்தி செல்ல வேண்டும், நெரிசலான கடற்கரை பகுதிகளில் தவிர்க்க, உணவுக்குப் ப்ரூக்ஸ்க்கு பேசு இடமாற்றம், அமைதியான காடுகள் நடக்க மற்றும் நீர் ஏரிகள் தற்செயலாக நீந்த. Druskininkai அனைத்து பெட்டிகள் உண்ணி.

என் சொல்லகராதி உள்ள ரஷியன் எந்த லிதுவேனியன் மற்றும் ஒரு சிறிதளவு உடன், பெரிய ஹோட்டல் இதில் நான் இரண்டு சந்தர்ப்பங்களில் தங்கி, அதன் சத்தம் வெளியே தான் இசைக்கு எளிதாக இருப்பதில்லை கிட்டத்தட்ட ஒரு வேறுபட்ட அதிர்வெண்ணில். ஒரு ஆங்கில மனிதன் என் முதல் தங்க சுருக்கமாக தோன்றினார் மற்றும் நான் மிகவும் ஏமாற்றம் இருந்தது ஆனால் அவர் விரைவில் மற்ற இடங்களில் சென்று அவள் சாப்பிட ஒரு மணி நேரம் தேவை என என் சமீபத்திய தங்க நான் அவரது மனைவி டாக்டர்கள் நியமனம் சிரமமாக இருந்தது என்று ஆங்கிலத்தில் உரக்கக் குறை ஒரு நோர்வே மனிதன் கேட்டேன் இரவு ஒரு சிறிய பகுதியை. ஆனால் நேரம் ஓய்வு இந்த சிறிய தனிமைப்படுத்தப்பட்ட குழு பீர் அதிகமான அளவு குடித்து மற்றும் நோர்வே பேசினார்.

அடுத்து, அங்கு பெறுவது, என் விடுதி ஸ்பா வில்நீயஸ், உள்ளூர் கட்டணம் மற்றும் நல்ல பழங்காலத்து ஐரோப்பிய சிகிச்சைகள்

Semengoh வனவிலங்கு ரிசர்வ் பன்னிரண்டு மைல் குசிங் ல் இருந்து டிரைவ் மற்றும் நன்கு மதிப்பு பயணம் ஆகிறது, போர்னியோ வட இன்னும் சுற்றுப்பயண இடங்களுக்கு அழகான கடற்கரைகள், ஆனால் எனக்கு வாழ்பவன் சூரிய ஈர்ப்பு, கடல் மற்றும் மணல். நான் Bermibeh பயணிகள் லாட்ஜ் ஏற்பாடு சுற்றுலாக்களில் ஒரு ஜோடி சேர்ந்தார் (ஈவ் ஹை ஸ்ட்ரீட்) . அவர்கள் ஆரம்ப தொடங்கியது, நான் காலை உணவை தவிர்க்கப்பட்டது ஒரு காலை நபர் மிகவும் இருப்பது, நான் வாகனத்தை காத்திருந்த போது, ஆனால் இந்த Bermimbeh விடுதியில் இலவசமாக பெரும் மக்கள் எனக்கு அளிக்கப்படும்.

முதல் பயணத்தில் நான் இந்த அருமையான உயிரினங்கள் எந்த பார்க்க வில்லை, நீங்கள் அவர்களை பார்க்க அவர்களை நெருங்க அனுமதிக்க வேண்டாம் என்றால் சேதம் பற்றிய கொடூரமான புகைப்படங்கள் மட்டும் நிறைய அவர்கள் உங்களுக்கு என்ன செய்ய முடியும். 'ஒரு மனித குரங்கு உங்களைத் தீண்டினால், நீங்கள் எப்போதும் 'மருத்துவமனைக்கு செல்ல, இருப்பு போன்ற எங்கள் வழிகாட்டி எங்களுக்கு கூறினார். இந்த எதிரி காடுகளில் புனர்வாழ்வளிக்கப்பட்டு அவர்கள் இல்லை என்றால் அவர்களுக்கு தீட்டப்பட்டது உணவு எடுத்து வர வேண்டும், இது ஒரு நல்ல அறிகுறி தான், அவர்கள் நன்றாக. அவர்கள் அனாதையான அல்லது காயமடைந்த அல்லது முன்னர் சட்டவிரோத செல்லப் பிராணிகளாக வைத்திருக்கிறார்கள் வருகின்றன மற்றும் நோக்கமல்ல வழிக்கு ஆனால் அவர்கள் தங்களை இருத்தி என அவர்களுக்கு உதவி செய்ய முடியாது. என் முதல் பயணம் நாங்கள் காத்திருந்தோம் மற்றும் மகிழ்சியாக (மற்றும் மக்கள் ஒரு குழு என்று வழக்கம் போல், சில இல்லை இவ்வளவு அமைதியாக) காடுகளின் ஆனால் அவர்கள் வந்து நான் வெறுத்தேன்.

என் அடுத்த சுற்றுலா ஜாங் அது முதலை பண்ணை இருந்தது, ஒரு குறுகிய இயக்கி விட்டு. விக்சனரி முக்கியத்துவம் பண்ணையில்’ எல்லாமே மிகவும் நேரத்தில் மூழ்க, ஆனால் வெறுத்துவிட்டது என்று முதலைகள் (மிகவும் அரிதாகி) சுற்றுலா பயணிகள் பெரும் மரகத பச்சை குளங்கள் உள்ளன. மலேசிய சுற்றுலாப் ஒரு சிறிய குழு நீங்கியதும் எனக்கு நானே கிட்டத்தட்ட இடத்தில் இருந்தது. எல்லா இடங்களிலும் முதலைகள் அதன் ஒரு அமைதியான இலை ஸ்பாட். ஒரு உறை உள்ளே ஒரு பெரிய வாலில்லாத மிருகம் தனித்து பேனா languishes, வெளிப்படையாக அவர் பிறந்த மற்றும் வெளியே மற்றவர்கள் கடுமையாகத் வேண்டும்.

ஜாங் ஒரு அழகான மற்றும் வியக்கத்தக்க அமைதியான இடத்தில், செய்ய விஷயம் கருத்தில் மிக பெரிய மற்றும் மிக தீவிரமான வாழ்க்கை ஊர்வன மத்தியில் அலைய ஆகிறது.

Ibans போர்னியோ சொந்த தயாக் மக்கள் பழங்குடியினர் ஆவர், மழைக்காடுகள் கிராமங்கள் மற்றும் நீண்ட வீட்டில் பார்க்க ஒரு beautful இடத்தில் உள்ளன. நான் ஒரு மனித உயிரியல் பூங்காவில் உள்ள இருந்தது என்று நேரங்களில் உதவி உணர்வு விஜய்க்கு. வெளிப்படையாக வேலையாட்களை நிறுத்தப்பட்டு ஆனால் தூணில் உலர்ந்த மண்டை கொஞ்சம் கூட உண்மையான பார்த்து.

என் இரண்டாவது வருகை அன்று Semenggoh செய்ய (இந்த பயணங்கள் விலை அத்தியாவசியமான, நீங்கள் Bermibih லாட்ஜ் போன்ற எங்காவது மணிக்கு அவர்கள் பதிவு குறிப்பாக, மாறாக புல்மேன் போன்ற ஒரு பளபளப்பு ஹோட்டலை விட, நுழைவு கட்டணம் சென்டர் ஆதரிக்கிறது) வழிகாட்டி பார் 'என்று, பார்க்க, அங்கு!’ ஒரு அனிமேஷன் Attenborouesque நிலை விஸ்பர். அவர்கள் அங்கே இருந்தார்கள், இந்த அற்புதமான உயிரினங்கள்.

Semenggoh இயற்கை ரிசர்வ்

Kuching is a bustling city on the banks of the Sarawak River on the island of Borneo. There are tourists inevitably, but it’s off the beaten track enough to be exotic and not like anywhere else, making it an interesting city to explore. You will find plenty of unique shops, cafes and restaurants (unique apart from a branch of that nasty virulent golden arch chain) and there is big bargain department store (go here especially if you are in need of a new rucksack for the rain forest).

The bench-lined river promenade is a great place to start sightseeing or to sit and watch the colourful boats. I was lucky enough to chance upon the annual regatta. There are long sunset river cruises culminating in a show performed by exquisite traditional dancers. People squealed as a small crocodile swam along the surface close to the boat. If you feel up to braving a smaller (infinitely more capsizable) boat and forget about the aforementioned crocodile there are short expedient rides to take you across to the grassy residential shores of the opposite bank, the site of the Astana, the residence of the Sarawak governor built by a certain Charles Brooke in 1869 and where via loud speakers there is sermonising on the word of the prophet Mohammed.

A Singaporean friend had recommended that I try the local delicacy ‘midin’, an edible jungle fern native to Sarawak and I found it in the cafe ‘Zhun San Yen’ near the river. After having the delicious samphire-like vegetable along with lots of other delicious dishes at this cafe run by Bhuddists I became a semi-regular (bolstered by my calamity of forgetting to take any money on my second lunch and the owners being totally cool with me bringing it when I came down later). All the dishes are vegetarian, some using the traditional Chinese style of cooking with faux meats and they are all delicious. The self service buffet is charged by weight (economical and handy for the budget conscious) and the staff are charming.

Away from the river the town is a busy hive of streets. Apparently it’s uncertain whether the word ‘Kuching’ derives from the Malay word for cat ‘kucin’ or from the Chinese word for port ‘cochin’ but there are numerous cat statues and even a cat museum (I know where I’d put my money). Around town there are lots of interesting buildings, temples both Chinese and Indian and a magnificent mosque as well as a colourful dragon-filled Chinatown.

The breathtakingly beautiful Reservoir Park was a spectacular find. Take the opposite direction from river, setting out from the Pullman hotel and a twenty minute or so stroll from the city centre (anyway you’ll need a map but they are easy to come across)…

At night the river esplanade seems to be the real heart of the city, it’s full of people taking the air, strolling or sitting at the food stalls. However; if you find exploring the city on foot thirsty work and want something a little stronger there are places around that serve cocktails, beers and wines. Larger hotels and some cafes and restaurants sell alcohol, but not all of them, this being a muslim country. My Rough Guide recommended a ‘lifestyle bar’ called ‘Tao’ on Jalan Padungan. After an walk around streets filled with little shops selling hardware and tiny restaurants selling Indian or Malay food, amongst the hustle and bustle of city life, people sitting at the front of their shops enjoying the cooler balmy nights. I found the address, now called 175 it was a really cool place; friendly staff, healthy food with vegetarian choices and smoothies but cocktails and wine and beers too; music, sofas, a couple of floors and discrete areas and best of all a free fish pedicure for every customer while they sip their drinks.

Next: Iban longhouses and crocodiles

Borneo had long been one of my dream destinations, so whilst on a secondment in Singapore, I was lucky enough to make a few trips there. Taking advantage of Air Asia’s handy flights I flew to Kuching, a sprawling, bustling city on the banks of the Sarawak River. And here from here, the Malaysian part of the island I was able to explore this exotic land.

There are backpackers lodges and dormitories but on a hill in a fairly quiet part of town, a twenty minute drive from the airport, is the gleaming Pullman Hotel. My first visit coincided with the soft opening of this sparkling new modern tower. The deluxe rooms on the top floors have floor to ceiling windows with views of the river and the city. The bright, spacious public areas are sun streaked and comfortable and the relaxation area around the pool doubles as a nightclub complete with light shows in the evening. The tapas by the pool are delicious and remarkably good value. There is also a gym, a jacuzzi and a steam room and a few yards from the entrance to the hotel I found a massage centre where the wonderful treatments seemed to be a hybrid of a hard Thai pummelling and Swedish deep tissue massage with oil.

So if you have flown from further than Singapore or are just in need of some down time the food and relaxation areas in the hotel are pretty good. There is a cafe with international dishes and breakfast, but for dinner the more formal Nu Er Hong restaurant on the ground floor has an extremely delicious traditional Chinese vegetarian selection and a good wine list.

This would almost be a destination hotel if it wasnt Borneo out there! After dinner, or after a swim and a massage, the charming Kuching waterfront promenade is a short stroll away and is a gentle introduction to the city. And Kuching is a good base to explore the surrounding areas, and Borneo.

Next Kuching; ‘Cat City’, Borneo

On the third windswept and startling bright Dahab morning I tore myself from the cushioned and shielded sanctuary of the Bedouin pavilion overlooking Gulf of Aqaba to rejoin the dawdling chatty yoga group at the big wooden breakfast table. I had had my fill of the delicious foul and salty white cheese, the peppers and freshly cooked unleavened bread and prefered to drink my tea away from the rajastic chit chat of my new yogic companions. I dragged myself back to these starlings swathed in soft natural fibres against the underlying desert chill to hear what the much heralded (and money spinning I cynically appended) visit from the local guide had to say about a possible desert trip.

Passive aggressive emaciated yoga teacher Celia knew exactly what she wanted us to choose to do. I was shot down in flames for trying to concoct an apparently totally impossible combination of desert trip and nature reserve.

The guide invited me to sit down, testily I refused. He sat high and lean in his wooden chair in his grey djellaba and spoke about possible adventures and utterly charmed. With his clipped moustache and thickly waved hair he looked like a like a grease-painted silent movie star version of himself.

Sulkily I skulked back to my cushioned solitude to stare at the sea. A couple of chapters of a novel later (who was John Galt anyway) and I walked along the pedestrian and equestrian curvy sea path that stretched between the sparsely populated tents and cushions and their four walled counterparts. The sun, high over head felt damaging and the sea sparkled and shimmered all the way to the menacing mountain walls of Saudi Arabia.

Someone waived to me as I reached the busy diving hub and I ate more hummus with two of my new acquaintances before setting off again alone along the sea path and between the hard selling restaurateurs and hawkers of bric-a-brac stood the charming guide, the purveyor of Bedouin dreams. About six feet six he stood shrouded in robes sipping daintily on the straw in a small carton of juice. He smiled and said hello and asked me if I wanted a tour of the surrounding area, to see the canyon and the views. Cynically, I thought afterwards, I asked him the price of the tour and affronted he told me it was free.

I stayed at the Coral Coast Hotel (which refreshingly doesnt have a website yet, but you can google it!) in Dahab, and flew with Easy Jet

I had often thought of visiting Havana and it had come a close second in an erstwhile destination deliberation process with a good friend a few years ago (having been pipped at the post by India). When an email dropped into my inbox informing me of a ten day writing course with Steven Berkoff that happened to slot nicely into a period of leave I stopped being indecisive about where to go for my next adventure and booked flights.

Not always gregarious and normally one to shun those dreaded group activities, being herded around and going about my day in close confines with people who are not of my choosing, this wasnt the kind of thing I would normally go for (at least not while on holiday). Furthermore I had never previously felt the need to be assisted by a writing course but was curious to meet the maestro in such a ravishing setting. So I signed up for the curriculum at the iconic Habana Libre hotel (single occupancy fully paid up of course) and arranged my solitary countryside adventure to Valle de Vinales around it.

On the night I was to ‘join’ el groupo I waited around in the gleaming and capacious marbled lobby, half heartedly jollied along by a pina colada. The air conditioned space was fine, I love the seductive anonymity of hotel lobbies but I wasnt really looking forward to meeting ‘them’, the others, at all. I was actually to make a few good new friends out of it all as is often the case but at that moment I was waiting reluctantly to be associated with the rest of the herd.

I hung around in the designated area of the lobby pointed out to me by the receptionist, until what appeared initially to be a wishy washy group of mainly women began assembling in the lobby and I was offered a wishy washy undrinkable mojito in a plastic cup. I hovered around behind the unpunctual crew, eager just to obtain some basic details without having to linger too much and then to go off for dinner. The ensemble were somewhat delayed as they had had to wait in the airport for someone who didnt turn up. This whole group dynamic of waiting around for people is particularly tedious, especially if they dont turn up. Maybe this particular anonymous would be writer didnt even want to enter the country when in full possession of the news I was about to receive.

I already had a particular first night close by restaurant earmarked for dinner (Trattoria Maraka’s on Calle 0 between Calles 23 and 25, just around the block) having no interest or patience for bonding and dining and the ‘oh where shall we goes?’ just yet. A reluctant loiterer in the background, ready to slope off any moment, I was asked if I was who I was and handed a schedule for salsa dancing which I didnt question as my patience had reached its limits, there are only so many irrelevant questions addressed to the whole group one can endure. Its extremely tedious when some people think it’s necessary for a whole group of strangers to listen to the ponderous answers of a non native to “Is it safe?, ‘can you drink the water?’ and ‘how can my husband contact me?.

Waiting for the lift, a small mousey man asked me ‘are you one of mine?’, this instantly rankled but not wanting to get off on a bad foot I stopped myself from demanding ‘one of your what?’ and replied in an sniffy manner that I was here for the writing course and that I had been given a schedule for salsa dancing. The small Antipodean’s rather disconcerting reply was ‘Its probably about the same but we dont know what time George wants to start’ to which I replied ‘who’s George?’

‘The tutor’

‘I thought the tutor was Steven Berkoff’’

‘ Ah.. you didnt you get the email… he was unable to come’

‘No I was in Vinales for a few days and havent checked my email…’

Three days before the start date of the course wouldnt really have been a great time to reschedule in any case. This really wasnt what I had wanted to hear.

George, George, George. George started the first session in his suite, he kept referring to his room with an adjoining room as his suite as if he hadnt been out much before. Im pretty sure he hadnt been out much before. He was wearing some sort of a kimono and kept telling us all about his recent milestone birthday and his engagement. He started his first tutorial (numbers already depleted by several members who had defected join a concurrent salsa course) by asking us to add another descriptive word to out given names. He kicked the whole thing off with Gorgeous George. This kind of thing is what makes group ‘activities’ detestable. So we had Sassy Sue and Mellifluous Mel and Kindly Kate and Amazing Ailon and all sorts of silly rubbish which would have been unbefitting of the august Mr Berkoff. We were prompted to write and perform a bit and some of it was great fun. The emphasis was on the acting out of what we had written, George being a stage actor and a thespian. I’d never heard of George. More people were to defect to salsa.

George had an obsession with Edgar Allan Poe and in particular with his narrative poem the Raven. During one hilarious reading of which a cleaner burst into to room with a hoover just as him was shrieking, ravenesesque ‘Nevermore’!

 

And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain
Thrilled me – filled me with fantastic terrors never felt before;
So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating
`’Tis some visitor entreating entrance at my chamber door –
Some late visitor entreating entrance at my chamber door; –
This it is, and nothing more,’

George often had visitors at his chamber door and held court out of hours. He was insecure and in need of reassurance often repeating tiresome personal details that were of no interest and made one long to be out of his suite and by the pool. He built up a small fan base of which he slept with at least one, upsetting others in this pack of women (more men it seemed prefered to salsa). He had exclusive dinners to which not all of the group were invited. It was obviously an all expenses paid trip but it transpired he was losing out because he was an out of work actor on the dole and couldnt claim benefits for a week.

 

Havana was wonderful in spite of the absence of the big draw, our original intended mentor. The disgruntled ones along with all the others were offered a free weekend of coaching with Steven Berkoff (who had had contractual obligations) on The Isle of White and the best fun ones went along and it served as a marvellous reunion. Hours were spent in elegant high ceilinged rooms and ye olde pubs with the mesmerising and formidable thespian and captivating raconteur.

A lot of people bypass the hustle and bustle and exhaust fumes of Havana and head straight for the beach resorts. One afternoon, those of us not staying on for a beach holiday at the end headed out to one to see what all the fuss was about, this was the Caribbean after all. A thirty minute taxi ride took us to the one of the Playas del Este and the beautiful golden sands and azure waters of Megano. It was stunning, uncrowded and unspoiled but with bamboo sun shades and little beach huts selling delicious cocktails and snacks.